Πρέβεζα...
στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει,
για να ζυγίσει, μια "ελλιπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης,
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"υπάρχω;" λες, κι ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Κώστας Καρυωτάκης
(από τα Ποιήματα και Πεζά, Ερμής 1972)
4 comments:
Διαχρονικό και πανέμορφο. Για κάποιο λόγο, ήμουν σίγουρη ότι θα είχες κάποια κλασική επιλογή... Σ' ευχαριστώ για την ανταπόκριση
Επιτέλους καλέ, καιρός ήταν.
Λίγο έλειψε να πιάσει αράχνες εκεί μέσα.
Πολύ ωραίο ποίημα
Καλησπέρα
Πού είσ'εσύ??? Πήρες μπρος επιτέλους βλέπω κ μάλιστα με φόρα!
;-)
Πέρασα το Νοέμβριο από την Πρέβεζα,πηγαίνοντας λίγο πιο μακριά.Το τοπίο γκρίζο και ομιχλώδες,βροχερό.Και σκέφτηκα τον Καρυωτάκη φυσικά και εκείνες τις μέρες που έγραφε το ποίημα.Πόσο πιο καταθλιπτικό να ήταν το μέρος τότε;Ήδη το Νοέμβριο,μου ερχόταν μεγάλη θλίψη να βλέπω απέραντα τοπία και άγονα,μέσα σε σιωπή και το χειμώνα να έρχεται και να φαίνεται ατέλειωτος.
Post a Comment