Burma

Κυριακή βράδυ και προσπαθώ να οργανώσω λίγο τις σκέψεις μου...πάντα μου έμοιαζαν ένα μικρό παζλ οι 7 άγνωστες μέρες της επόμενης εβδομάδας...Λίγο χαζολόγημα στο YouTube για τίποτα ενδιαφέρον...λίγο διάβασμα...λίγο τηλεόραση χωρίς ήχο (μην ξεχνάμε έχει και προγραμματικές δηλώσεις, τι να ακούσεις δηλαδή ???)...λίγο μια γλυκιά αγωνία ότι η επόμενη εβδομάδα θα φέρει μια εξέλιξη...λίγο μια ενδόμυχη συναίσθηση ότι μάλλον δεν θα την φέρει...

Αυτά...

Και ενώ λέω ότι πρέπει να προσπαθήσω σήμερα να μην ξενυχτήσω...να βάλω από νωρίς το ραδιόφωνο να παίζει δίπλα από το κρεβάτι και να ακούω με το ελεύθερο αυτί (εκείνο που δεν είναι χωμένο ανάμεσα στα μαξιλάρια !)...

Συνάντησα ένα βιντεάκι...και αμέσως ήθελα να ακούσω κι άλλα...κι άλλα...

Και κάθε τι που έβλεπα μου έσφιγγε το στήθος ακόμα περισσότερο γιατί καταλάβαινα πως έχω ξεχάσει...έχω ξεχάσει να νοιάζομαι για πολλά πολλά έξω από τον μικρόκοσμο μου...

Και πέρα από τα σύνορα μου κάποια άλλα αυτιά ακούν πράγματα που κι ο απόηχος τους μόνο είναι ένα τρομακτικό βουητό...

Και κάποια άλλα μάτια βλέπουν τους εφιαλτές μου στ' αλήθεια...με σάρκα και οστά...

Y.Γ. http://www.bbc.co.uk/burmese

Vuelvo al sur

Tango...
εικονογραφημένη ορμή
σε γλιστερή πίστα...
Ως συνήθως δίχως σχέδιο...
Πάντα με ακατάλληλα παπούτσια
περπατούν αυτές οι στιγμές...

Στην προσγείωση από μια volcada...
η σκηνή στροβιλίζει τα φώτα...
αναστενάζει με ανακούφιση
απλώς για να αρχίσεις ξανά το ταξίδι αθώος...
να πιστέψεις πως όπου φτάσεις
είναι το πιο όμορφο μέρος του κόσμου...

Μοναξιά version 1.0.1

πάντα σε στυλ milonguero...

Nebulae

Ο θάνατος σε κοσμική κλίμακα...

Moondance

Μια γυναίκα,
που ισορροπεί στα χείλη του μεσονυχτίου
στις ορθωμένες ρώγες τις ασφάλτου
σεκάνς σε γαλλική ταινία...
και ένα κενό από πτώση στο στομάχι...

Τραγουδά μόνη,
σ’ένα βενζινάδικο στην μέση της ερήμου
ή πριν την Λαμία...
Κάτω από ταμπέλες ξεσκισμένες,
κουρέλια μνήμης,
τέλεια σκηνοθεσία...

Κωμοκοτραγικό αποτύπωμα
το skyline της Κλαυθμώνος.
υποδέχεται το φεγγάρι...
Πηδήχτηκε πάλι η πόλη μας με την Πανσέληνο
στο φθινοπωρινό της θεωρείο,
στην μέση του χειμώνα...

Υποτάσσομαι στην υγρή της ηδονή,
σιωπώ ειρωνικά...

Renkler

Μπαίνοντας στο σπίτι κάθε απόγευμα...
κρεμάω το μαγιό μου στην βιτρίνα,
πετάω το πρόσωπο μου στα άπλυτα,
φοράω στα γρήγορα καινούριο δέρμα.

Γλύφω προσεχτικά τις πληγές του καναπέ μου...
παρηγορώ την άτακτη βιβλιοθήκη μου,
που όλο πατάει τα βιβλία της και σκουντουφλάει...
σπάω την τηλεόραση...
την ομοούσια και αδιαίρετη.

Κι ύστερα...

Μόλις η απόδραση αποτύχει...

Κλείνω το σκοτάδι...

Φωτίζω τ' αμπαζουράκια...

Γλυκαίνω το χάπι...

Αφομοιώνομαι...

Steve Harley - Sebastian

Ανέκαθεν ήμουν ψωνισμένος με την προφορά αυτού του τύπου...αλλά εδώ δεν είναι μόνο αυτό...φοβερό τραγούδι. Το video δε από μιαν άλλη εποχή...

"Your persian eye sparkle; your lips, ruby blue
Never speak a sound
You, oh so gay, with parisian demands,
You can run-around
And your view of society screws up my mind
Like you'll never know
Lead me away, come inside,
See my mind in kaleidoscope"

Τι να πω...far out...

Hayal

Η νύχτα.
Η αρχή για το μαζί...
το μέσον για το μόνος...
σπάνιο να ζεις την κορύφωση
μαζί…

Μυρίζει φράουλες,
διάχυτη συμφωνία, γλυκόπικρη
μια χιλιοειπωμένη φράση,
κρυσταλλική κι απόκοσμη...
όσο τα κρυμμένα φώτα πίσω απ’ τα βουνά
καληνύχτα…

And then he said:
“Those city lights look older than the stars”
And you said:
«Μα…είναι αγαπημένε…»

Η αρχή για το μαζί...
Το μέσον για το μόνος...
Το τέλος πάλλεται ολόγυμνο στην αγκαλιά σου...

For SP...

Και να που φτάσαμε εδώ...χωρίς αποσκευές...μα μ'ένα τόσο ωραίο φεγγάρι...*

3:00 και...αυτή η ώρα πάντα μου θυμίζει ένα παλιό τραγούδι του Παπακωνσταντίνου απ'το "Φοβάμαι"...στις "3 χαράματα Ομόνοια"...Νιώθω σαν να το ακούω να παίζει στο πικάπ που άφησα μάλλον ανεπιστρεπτί στο σπίτι των δικών μου... Τέτοιες ώρες παλιότερα πήγαινα στο παλιό αεροδρόμιο στο Ελληνικό και καθόμουν στην καφετέρια που έβλεπε στην πίστα με ένα φίλο μου που για χρόνια είχε κάνει την νύχτα μέρα...Έπαιρνα ένα ζεστό καφέ σε πλαστικό ποτηράκι και χάζευα έξω τα αεροπλάνα ενώ διερωτόμουν αφελώς "γιατί δεν κάνουν τεράστιες τζαμαρίες στα αεροδρόμια που να μην γίνονται καθρέφτες την νύχτα...δεν καταλαβαίνουν πόσο όμορφη είναι αυτή η θέα..?".

Η υπόσχεση του ταξιδιού ήταν πάντα το πιο συναρπαστικό κομμάτι...Οι άνθρωποι επίσης...είχαν κάτι στο βλέμμα τους που με έκανε να πιστέυω πως ήθελαν ένα κλικ...ένα τόσο δα κλικ...για να σου ομολογήσουν τα πιο ανομολόγητα...είναι οι ώρες που λιγοστεύουν δραματικά οι άμυνες...

Τα επόμενα χρόνια, ίσως και λόγω επαγγελματικής διαστροφής, άρχισα να αντικαθιστώ λίγο λίγο αυτό το χούι με το να χαζολογάω στον Σταθμό Λαρίσσης...ευκαιρία δεν έχανα να ξενυχτάω εκεί...Φανταζόμουν τρένα να αναχωρούν μέσα στην νύχτα ή με το πρώτο φως της μέρας...φορτωμένα ιστορίες...λόγια...αγάπες...προδοσίες...Να διασχίζουν εκτάσεις μέσα στο ημιφωτισμένο από το φεγγάρι τοπίο, όπως στο "North by Northwest" του Χίτσκοκ και μέσα στα κουπέ τους να γίνονται όσα άνθρωποι που δεν είναι on the run δεν μπορούν να κάνουν ποτέ...

Έτσι λοιπόν μέσα στο μυαλό μου δημιουργήθηκε μια άρρηκτη ταύτιση ενός terminal, ότι κι αν ήταν, με μια πύλη προς το άγνωστο...μια καταπακτή στα εσώτερα διαμερίσματα του νου, ανοιχτή μόνο αφού νιώσεις το τσίμπημα της φυγής στο δέρμα σου...

All aboard...ώρα να πάρω την μηχανή μου...

*Ο τίτλος από στίχο ποίηματος του Τάσου Λειβαδίτη

Sinead O'Connor - You made me the thief of your heart

Από το "In the name of the father" (1993). Ανατριχιαστικό...

Υ.Γ. Οι στίχοι εδώ

Soaring...

Οδυσσέα μου...
"oh captain...my captain..."
στο στόμα σου, το χαραγμένο απ' τα ξάρτια...
σχηματίζεται της περιπλάνησης η φάρσα...
on...off...
δυαδικό αντίο
μοναδική ανταμοιβή του φαροφύλακα...

Η τηλεόραση
νυχτερινό σχολείο σε έπιπλα ανέκφραστα
τοίχους κουφούς...

Ακόμα δεν κοιμάσαι ?
πόσα μίλια ηλιαχτίδες κρυφά απολαμβάνεις...
πόσα albatross εμφανίζονται μαγικά στο μαξιλάρι σου...

Κι εγώ μαζί...
μέχρι το χάραμα δεμένος στο κατάρτι σου..


Υ.Γ. Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 2004 με ένα υπέρυθρο φιλμάκι kodak...

Mπουρμπουλήθρες...

Ανέκδοτος φωτογραφία νέου ψηφοφόρου, ο οποίος φέρων βαρέως το αποτέλεσμα των εκλογών, οδεύει προς το σωτήριο έρεβος...

Πληροφορίαι περί στοιχήματος του τύπου "Αν βγει αυτός ο μπιπ... να κάνω παρέα στον Μπομπ Σφουγγαράκη" ελέγχονται ως πιθανότατα αληθείς...

Over the hills and far away...

Ο ουρανός κινείται
πίσω απ'τις σημαίες...
άνεμος ζεστός
αργοκυλάει στο σβέρκο σου
tribal beat απ' το βάθος του χρόνου...

Γκρίζο του μπαλκονιού
ώχρα του τοίχου...
λευκό του παπουτσιού...
τυρκουάζ του βλέμματος...

Φαντάζομαι πως ένιωσες,
μόλις μπήκε στον δρόμο σου
μια απρόσεκτη αλέα...
θροϊζοντας λέξεις,
ανάμεσα στο ρουθούνισμα των αυτοκινήτων...

Ας είναι...
το τσιμέντο ας ανθήσει και φέτος...

Tribute στον Χρόνη Μίσσιο, ένα αριστερό παρα-εκλογικό όνειρο λίγο μετά την λήξη μιας αιώρησης...

Αυλαία...
κυματιστή βελούδινη αγκαλιά...
άφησα δύο σταγόνες γάλα,
να στολίζουν το στήθος σου...

Χανόταν η πόλη
στα πρωϊνά της σύνεφα...
σκορπισμένα,
ασημόμαυρα τούλια...

Σσσσσ....
δεν έχουν τα μαργαριτάρια όνομα...
στην αγκαλιά της πεφταστέρισσας θάλασσας
κυλώ πάνω στις μάζες χωρίς όγκο...
ανάμεσα σε όστρακα σπασμένα και φανούς θυέλλης...

Χορεύω πάνω στο storm jib που αντινεμώνει...

Εσύ εκεί έξω...Χαμογέλα ρε...τι σου ζητάνε ?

And the road becomes my bride...

Speeding...

η ατμόσφαιρα επικλινής,

νυσταλέα...

ένας αδιόρατος ρυθμός

απασφαλίζει τις ψυχές...

Θόρυβος εντός κι εκτός

σε φόντο astral carnival

αισθησιακή καταστροφή...

ένας αναμενόμενα εκκωφαντικός,

διάττων κόσμος

ξαπλώνει στην άσφαλτο...

Δεν ήμουν εδώ

καίω τις αποδείξεις

πετάω τα κλειδιά...

Γενέθλια...εν μέσω εκλογών και άλλων παραδοξοτήτων...

Θυμήθηκα

μια νύχτα ατελείωτη

κυριευμένη από ένα φάλτσο νέϊ

βοούσε...

συνοδεία ενός μωβ δειλινού

που ξεγελάστηκε πως ήταν χάραμα

κι ανέτειλλε...

Πετούσα...

πάνω από σπίτια από πλαστελίνη

περιμένοντας την ώρα

να ξεχυθώ στους δρόμους...

με την ελπίδα χτυπημένη στον ώμο σαν tatoo...

Σε έπιασα να κρυφοκοιτάς

σαν παιδί πάνω από δώρο...

αλόγιστη...αλογάριαστη...

με του νυχτεριού την διάφανη αλήθεια

κατάφωτη γύρω απ' τα μαλλιά σου...