Renkler

Μπαίνοντας στο σπίτι κάθε απόγευμα...
κρεμάω το μαγιό μου στην βιτρίνα,
πετάω το πρόσωπο μου στα άπλυτα,
φοράω στα γρήγορα καινούριο δέρμα.

Γλύφω προσεχτικά τις πληγές του καναπέ μου...
παρηγορώ την άτακτη βιβλιοθήκη μου,
που όλο πατάει τα βιβλία της και σκουντουφλάει...
σπάω την τηλεόραση...
την ομοούσια και αδιαίρετη.

Κι ύστερα...

Μόλις η απόδραση αποτύχει...

Κλείνω το σκοτάδι...

Φωτίζω τ' αμπαζουράκια...

Γλυκαίνω το χάπι...

Αφομοιώνομαι...