Περπάτησα για λίγο,
δίπλα σε άγνωστους ανθρώπους..
και χαμογελούσαμε...
Μέχρι να μάθεις όλα είναι εύκολα...
Έπειτα μέσα στα στενά,
σαν να ένιωσα ένα tet-a-tet...
με την μικρή κατάλευκη γλυκιά απάτη...
τη νόσο των ψυχοδυτών...
Με είχες προειδοποιήσει,
για το μέγεθος αυτής της ώρας...
την σμίκρυνση του σκότους...
Ήξερα λοιπόν...
Η νύχτα πέθανε στην αγκαλιά της μέρας...
Wednesday, June 25, 2008
Ηλιοστάσιο...
Tuesday, June 17, 2008
....
Σου γράφω από ένα τσιμεντένιο κήπο...
κάτι ασυναρτησίες για τον χρόνο,
τις εποχές που διαδέχονται η μια την άλλη,
σαν συνθήματα στους τοίχους...
ή σαν διαφημίσεις...
Λοιπόν...
Σήμερα πέρασα ξανά απ' την πλατεία...
και τον μεγάλο δρόμο...
θυμάσαι που σου' χα πει πόσο μου αρέσει τις νύχτες...?
πως ένιωθα σαν ταξιδιώτης μέσα στην κοιλιά του κύτους...
μα δεν φοβόμουν την ασίγαστη πείνα του...
Κι όμως...
το πρωϊ αυτή τη φορά δεν σήκωσε την πόλη μου,
στα δροσερά του ακροδάχτυλα...
μικρά κουκούτσια ελπίδας επίχρυσης...
δεν βρέθηκαν κάτω από τα πόδια μου...
μόνο σκόνη...
και μια επίγνωση βασανιστική...
"όχι άλλα θαύματα φίλε"...
φοβάμαι...
Wednesday, June 11, 2008
Thursday, June 5, 2008
Hovering thoughts...
I so longed to be a tree...
in a rain forest...
to grow orchids on my back...
and breathe gently under the moonlight...
Esse est percipi...
For my mind is a vacant lot...
where shadows race...
and ashes lovingly scatter themselves upon me...
Tuesday, June 3, 2008
Παραμύθι...
Ένα χαμόγελο,
με μάτια κλειστα...
Δάχτυλα και χείλη,
άφησαν πατημασιές στο πρόσωπο σου...
Γιατί με έφερες εδώ ;
ρώτησες...
Σου 'πα πως κάτω απ' το τσιμέντο της πλατείας,
κοιμάται ένα θηρίο...
Πως πίσω απ' τις πολυκατοικίες,
κυνηγιούνται γκρίζα ελάφια...
Τίποτα νέο...
Τότε είδα τα πόδια σου γυμνά,
να δροσίζονται στην άσφαλτο...
τα μαλλιά σου στο μαύρο χρώμα της γιορτής,
να τυλίγονται στο μπαλκόνι σαν κισσός...
Ένα μεσημέρι στην πόλη...
Λίγα βήματα απ' την άκρη του κόσμου...