Σου γράφω από ένα τσιμεντένιο κήπο...
κάτι ασυναρτησίες για τον χρόνο,
τις εποχές που διαδέχονται η μια την άλλη,
σαν συνθήματα στους τοίχους...
ή σαν διαφημίσεις...
Λοιπόν...
Σήμερα πέρασα ξανά απ' την πλατεία...
και τον μεγάλο δρόμο...
θυμάσαι που σου' χα πει πόσο μου αρέσει τις νύχτες...?
πως ένιωθα σαν ταξιδιώτης μέσα στην κοιλιά του κύτους...
μα δεν φοβόμουν την ασίγαστη πείνα του...
Κι όμως...
το πρωϊ αυτή τη φορά δεν σήκωσε την πόλη μου,
στα δροσερά του ακροδάχτυλα...
μικρά κουκούτσια ελπίδας επίχρυσης...
δεν βρέθηκαν κάτω από τα πόδια μου...
μόνο σκόνη...
και μια επίγνωση βασανιστική...
"όχι άλλα θαύματα φίλε"...
φοβάμαι...
Tuesday, June 17, 2008
....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
Αγάπη, κι ο φόβος γλυκαίνει.
Μην περιμένεις να χαθεί ποτέ εντελώς.
"από ένα τσιμεντένιο κήπο.."
Στην ιδια γειτονια μενουμε..
ta 8aumata einai gia tous apelpismenous... emeis den perimenoume thaumata.. dhmiourgoume monoi mas tis katastaseis pou exoume anagkh! e? E?
*****
φοβάμαι να γράψω ότι με συγκίνησες γιατι δεν αφορά κανέναν αλλά εγώ θα το πώ!"με συγκίνησες"
Οταν ειμαστε χαρουμενοι νοιωθουμε ικανοι για ολα,ακομα και για θαυματα,σωστα? απλα φαινεται πως οταν συμβαινει κατι το ξεχναμε και αυτο,και το χανουμε σιγα σιγα
Post a Comment