Περπάτησα για λίγο,
δίπλα σε άγνωστους ανθρώπους..
και χαμογελούσαμε...
Μέχρι να μάθεις όλα είναι εύκολα...
Έπειτα μέσα στα στενά,
σαν να ένιωσα ένα tet-a-tet...
με την μικρή κατάλευκη γλυκιά απάτη...
τη νόσο των ψυχοδυτών...
Με είχες προειδοποιήσει,
για το μέγεθος αυτής της ώρας...
την σμίκρυνση του σκότους...
Ήξερα λοιπόν...
Η νύχτα πέθανε στην αγκαλιά της μέρας...
Wednesday, June 25, 2008
Ηλιοστάσιο...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
η νοσος των ψυχοδυτων..λες αυτη να φταιει για πολλα?
Post a Comment