Next station : "Point of no return..."

Απόγευμα
μια δυο σκέψεις
που μάζεψα χτες απ' τα σκουπίδια
έχουν τρυπώσει στο διπλανό κάθισμα

Η πόλη λουσμένη στο πορτοκαλί
ολοκαίνουριο χρώμα...
φρέσκο...
μόλις που το ετοίμασαν
από την άλλη άκρη του ορίζοντα

Κι εγώ τυφλός...
να νιώθω την θερμοκρασία του
στα μάγουλα μου...

Ο κόσμος μπαινοβγαίνει
από το σκοτάδι στο φως
στριμώχνω το πρόσωπο στο τζάμι
για να γελάνε οι απ' έξω
με την αστεία φάτσα
ενός αποδημητικού...

Αποφεύγω την κίνηση τώρα τελευταία...
μοιάζει με ελεύθερη κατάδυση
στων οδών το εκρηκτικό μίγμα
τέτοια ώρα οι ήχοι του καταλαγιάζουν
σαν πλημμύρα που μαζεύει δυνάμεις
πριν ξεχυθεί στο ανυποψίαστο τοπίο...

Απ' τα παράθυρα η γνώριμη μυρωδιά
της ασυνάρτητης πολιτείας
που στάζει απ' το έδαφος στο μέτωπο μου...
αφόρητη...
ανέλπιστα λυτρωτική...

Γίνεται κυτταρική μνήμη
κωδικοποιημένη κάποτε στο χτες
μετουσιώνεται στο αύριο
και συνεχίζει...

Η επόμενη στάση δική μου φίλε...