Sunday, September 23, 2007

Και να που φτάσαμε εδώ...χωρίς αποσκευές...μα μ'ένα τόσο ωραίο φεγγάρι...*


3:00 και...αυτή η ώρα πάντα μου θυμίζει ένα παλιό τραγούδι του Παπακωνσταντίνου απ'το "Φοβάμαι"...στις "3 χαράματα Ομόνοια"...Νιώθω σαν να το ακούω να παίζει στο πικάπ που άφησα μάλλον ανεπιστρεπτί στο σπίτι των δικών μου... Τέτοιες ώρες παλιότερα πήγαινα στο παλιό αεροδρόμιο στο Ελληνικό και καθόμουν στην καφετέρια που έβλεπε στην πίστα με ένα φίλο μου που για χρόνια είχε κάνει την νύχτα μέρα...Έπαιρνα ένα ζεστό καφέ σε πλαστικό ποτηράκι και χάζευα έξω τα αεροπλάνα ενώ διερωτόμουν αφελώς "γιατί δεν κάνουν τεράστιες τζαμαρίες στα αεροδρόμια που να μην γίνονται καθρέφτες την νύχτα...δεν καταλαβαίνουν πόσο όμορφη είναι αυτή η θέα..?".

Η υπόσχεση του ταξιδιού ήταν πάντα το πιο συναρπαστικό κομμάτι...Οι άνθρωποι επίσης...είχαν κάτι στο βλέμμα τους που με έκανε να πιστέυω πως ήθελαν ένα κλικ...ένα τόσο δα κλικ...για να σου ομολογήσουν τα πιο ανομολόγητα...είναι οι ώρες που λιγοστεύουν δραματικά οι άμυνες...

Τα επόμενα χρόνια, ίσως και λόγω επαγγελματικής διαστροφής, άρχισα να αντικαθιστώ λίγο λίγο αυτό το χούι με το να χαζολογάω στον Σταθμό Λαρίσσης...ευκαιρία δεν έχανα να ξενυχτάω εκεί...Φανταζόμουν τρένα να αναχωρούν μέσα στην νύχτα ή με το πρώτο φως της μέρας...φορτωμένα ιστορίες...λόγια...αγάπες...προδοσίες...Να διασχίζουν εκτάσεις μέσα στο ημιφωτισμένο από το φεγγάρι τοπίο, όπως στο "North by Northwest" του Χίτσκοκ και μέσα στα κουπέ τους να γίνονται όσα άνθρωποι που δεν είναι on the run δεν μπορούν να κάνουν ποτέ...

Έτσι λοιπόν μέσα στο μυαλό μου δημιουργήθηκε μια άρρηκτη ταύτιση ενός terminal, ότι κι αν ήταν, με μια πύλη προς το άγνωστο...μια καταπακτή στα εσώτερα διαμερίσματα του νου, ανοιχτή μόνο αφού νιώσεις το τσίμπημα της φυγής στο δέρμα σου...

All aboard...ώρα να πάρω την μηχανή μου...

*Ο τίτλος από στίχο ποίηματος του Τάσου Λειβαδίτη

6 comments:

3 parties a day said...

Μπορεί και να είχαν κάποτε συναντηθεί οι ματιές μας στην καφετέρια του Ελληνικού...

Dawkinson said...

έχω κόλλημα με το σταθμό, το αεροδρόμια, το λόμπυ, γιατί σημειοδοτούν

To πέρασμα.
Είναι η μετάβαση. Η μετάλλαξη. Η μεταβίβαση. Η μετουσίωση.
Το διάκενο. Η διαδρομή. O διάδρομος.
Το ανάμεσα.
H αναμονή καθυστερημένης πτήσης.
H προσμονή λεωφορείου που αργεί.
Η υπομονή κάτω από υπόστεγο, περιμένοντας να σταματήσει η βροχή.
Η μοναχική πορεία του φύλλου προς το χώμα.
Η πορτοκαλί σιωπή ανάμεσα στο πράσινο και το κόκκινο φανάρι.
Η παύση που παντρεύει δύο νότες.
Το κενό αέρος ανάμεσα στις αναπνοές.
Το 'μόνος', πριν και μετά το 'μαζι'.
Η ώρα της περισυλλογής και της παρατήρησης. Της απραξίας και της εγρήγορσης.
Ο χρόνος που ενώνει δύο μνήμες θέλει το χώρο του.
Και τις σκέψεις του.
Η ίδια η ζωή:
το διάνυσμα ανάμεσα σε δύο πράγματα που δε θα μάθουμε ποτέ.
? ------------------------------ ?

καλημέρες.

Dawkinson said...

σου έκανα κόπυ πέιστ ένα παλιό κειμενάκι από το δικό μου log. :)

the navigator said...

3pad: Ώστε όντως τριγυρνούν κι άλλοι απρόσκλητοι σε τέτοια μοναχικά μέρη μικρές ώρες...(το "μοναχικά" κατά λάθος επίτηδες...!)...Well, thought you might have been there... glad you were...

Dawkinson: Υπέροχο ! Για πάρα πολλούς λόγους, τόσους που θα σε αδικούσα αν στο εξηγούσα...To "μόνος, πριν και μετά το μαζί"...και vice versa...ωραία αφορμή, επιφυλάσσομαι...

Την καλησπέρα μου, everybody...

5 pink flowers said...

καλα..ειναι 3+18 τωρα που μαζευτηκα και ειδα μεηλ και κατεληξα και σε αυτο το ποστ που μιλαει για τις νυχτες που γινονται μερες και τα ταξίδια..τι ωραια...Η υπόσχεση του ταξιδιού ήταν πάντα το πιο συναρπαστικό κομμάτι...Εγω κυνηγαω τα ταξιδια..και με κυνηγουν και αυτα..δεν βαζω κ.. κατω οπως λεει και ενας φιλος λιγο ξαποσταινω σαν αυτη τη χώρα και ως το επομενο ισως γιατι στα ταξιδια...ειναι οι στιγμες που λιγοστεύουν δραματικά οι άμυνες...
οπως και καμμια φορα και εδω μπροστα στις οθονες και ευτυχως!!
δεν μπορω να φανταστω το υφος του navigator αλλα μου φαινεται οτι καπου σε εχω πετυχει σε αυτες τις διαδρομες που περιγραφεις.. καμιά φορα στον καθρεφτη βλεπουμε εμας η τους αλλους που μας μοιάζουν?

the navigator said...

@5 pink flowers

ο καθρέφτης είναι λίγο σαν τον μαγικό καθρέφτη της Galadriel του tolkien...δείχνει πολλά, άλλα είναι αληθινά μα άλλα όχι...

ταξιδεύοντας εντός κι εκτός εξελισσόμαστε...

προπαντώς αυτό...