Μια γυναίκα,
που ισορροπεί στα χείλη του μεσονυχτίου
στις ορθωμένες ρώγες τις ασφάλτου
σεκάνς σε γαλλική ταινία...
και ένα κενό από πτώση στο στομάχι...
Τραγουδά μόνη,
σ’ένα βενζινάδικο στην μέση της ερήμου
ή πριν την Λαμία...
Κάτω από ταμπέλες ξεσκισμένες,
κουρέλια μνήμης,
τέλεια σκηνοθεσία...
Κωμοκοτραγικό αποτύπωμα
το skyline της Κλαυθμώνος.
υποδέχεται το φεγγάρι...
Πηδήχτηκε πάλι η πόλη μας με την Πανσέληνο
στο φθινοπωρινό της θεωρείο,
στην μέση του χειμώνα...
Υποτάσσομαι στην υγρή της ηδονή,
σιωπώ ειρωνικά...
4 comments:
"Πηδήχτηκε πάλι η πόλη μας με την Πανσέληνο
στο φθινοπωρινό της θεωρείο,
στην μέση του χειμώνα..." Πόσο πολύ Αθήνα μου κάνει αυτό...Καλημέρα!
δέδυκε μεν α σελάννα και Πληιάδες μέσαι δε νύκτες / παρά δ'έρχετ' ώρα / εγώ δε μόνα κατεύδω / αλγεσίδωρος / μυθόπλοκος / Έρως δ 'ετίναξε μοι φρένας ως άνεμος κατ όρος εμπέτων.
-σαπφώ
(because the night...)
Πάλι ένας στίχος του Ντύλαν μού 'ρχεται στο μυαλό...
Like a complete unknown...
@tradescadia
Τι να κάνεις με αυτή την πόλη...Μέσα σε όλα έχει ακόμα μια επικίνδυνη γοητεία...
@dawkinson
Timeless...σχεδόν κυριολεκιτκά !
@3pad
Your breath is sweet
Your eyes are like two jewels in the sky.
Your back is straight, your hair is smooth
On the pillow where you lie.
But I don't sense affection
No gratitude or love
Your loyalty is not to me
But to the stars above.
Γιατί απάντηση σε στίχο του Dylan μπορεί να είναι μόνο ένας στίχος του Dylan !
Post a Comment