Πέρασμα...

Λιωμένο βούτυρο
Λιωμένος χρόνος...

Ένα κεφάλι από ασημόφυλλα
συγκρίνει το χτες με το αύριο
και συμπεραίνει...
"Bu da gelip geçti..."

Μασάω το καλώδιο του ακουστικού
καθώς σκέφτομαι πως πρέπει...

να καθαρίσω το μέτωπο μου
από το χιόνι...

να ανοίξω κουβέντα μ' ένα σάζι
που στην ιδέα χασκογελά απ' την γωνιά του...

Εσύ έχεις ένα νεαρό φυτό στην αγκαλιά...
και ένα μισότρελο βλέμμα

ή έτσι μου φάνηκε...

δεν είχα αυτιά να το αφουγκραστώ...

Αποκοιμήθηκα τώρα...
ανάμεσα σ' ένα μπαλέτο από μάζες
και χειμωνιάτικες διαστάσεις...

Σκέπασα τα μάτια μου
για να μην ζηλεύω...

Εσένα...

που χορεύεις ξαναμμένη
εν μέσω νεφών...
βάφοντας sepia την ακτή......

στο Οrtaköy...
στου κόσμου το κέντρο...

Εν δυο...

Αναπαράγω από http://athens.indymedia.org και http://www.iospress.gr

Η παράδοση των μαθητικών παρελάσεων είναι πολύ παλιά στη χώρα μας. Οι ρίζες της φθάνουν στον προηγούμενο αιώνα. Οι πρώτοι που παρέλαυναν ήταν οι φοιτητές σε στιγμές εθνικής κινητοποίησης. Τα σχολεία εμφανίζονται παραταγμένα στην εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου 1924, ημέρα που συνέπιπτε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Τα επόμενα χρόνια ανφέρονται μόνο πρόσκοποι και μαθητές στρατιωτικών σχολών που πλαισιώνουν τη στρατιωτική παρέλαση. Το 1932 στην Αθήνα τα σχολεία συμμετέχουν μαζί με τους προσκόπους, τη "φρουρά της πόλης" και τις "εθνικιστικές οργανώσεις" σε παρέλαση ενώπιον επισήμων στον Αγνωστο Στρατιώτη. Ομως για πρώτη φορά η μαθητική παρέλαση παίρνει χαρακτήρα επίσημο και συμπληρωματικό ως προς τη στρατιωτική, από το 1936. Το Μάρτιο της χρονιάς αυτής παρελαύνουν τα σχολεία επικεφαλής της πομπής, μπροστά στον Μεταξά και τον Βασιλιά. "Πρώτον παρήλασαν τα σχολεία, άι οργανώσεις, οι τροχιοδρομικοί, αντιπροσωπεία χωρικών Μακεδόνων με τας εθνικάς των ενδυμασίας, οι παλαιοί πολεμισταί", διαβάζουμε στο 'Εθνος' της 25.3.36. Ακολούθησε το στράτευμα. Ηταν μια πρώτη δοκιμή για τον επίδοξο δικτάτορα. Λίγους μήνες αργότερα, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ανάπτυξη της στρατιωτικής συνείδησης της νεολαίας και θα χρησιμοποιήσει γιορτές και παρελάσεις ως όργανα για την επίτευξη των σκοπών της. Το φασιστικό μοντέλο που θαύμαζε ο δικτάτορας πρόβλεπε κάθετη στρατιωτική οργάνωση της νεολαίας και έδινε ιδιαίτερο βάρος στις "γυμναστικές επιδείξεις", στις "παρατάξεις", στις "παρελάσεις" και στις "λαμπαδηφορίες". Η ελληνική μίμηση δεν έφτασε βέβαια την εφιαλτική επιβλητικότητα των γιορτών που οργάνωνε ο Μουσολίνι ή ο Χίτλερ , αλλά ακολουθούσε πιστά τη συνταγή τους. Στο διάστημα αυτό, η προσοχή δόθηκε κυρίως στην οργάνωση της ΕΟΝ, και δια μέσου αυτής επιβάλλονταν στα σχολεία οι επιδιωκόμενοι καταναγκασμοί. Ο ίδιος ο Μεταξάς σημειώνει στο Ημερολόγιό του στις 25 Μαρτίου 1938: "Τι όνειρο ήταν χθες και σήμερα! -Χθες στο πεδίον του Αρεως με την Εθνική Νεολαία. Το έργον μου! Εργον που ενίκησε μέσα σε τόσες αντιδράσεις! Σχεδόν 18 χιλιάδες παιδιά από Αθήνας και Πειραιά, περίχωρα και από πολλές επαρχίες. Φάλαγξ "Ι.Μεταξά" Πατρών! (...) -Σήμερα. Τελετή. Ενθουσιασμός. Αποθέωσις. Παρέλασις στρατού θαυμασία. Απόγευμα παρέλασις Σχολείων Προσκόπων κτλ. και Εθνικής Νεολαίας με τα Τάγματα εις την ουράν. Αι φάλαγγες της ΕΟΝ ατέλειωτοι! Ολοι ντυμένοι! Περίπου 12-14 χιλιάδες! Εντύπωσις εις τον κόσμον καταπληκτική!" Σε μια από τις δεκάδες παρελάσεις μαθητών-φαλαγγιτών που οργάνωσε η 4η Αυγούστου στο Παναθηναϊκό Στάδιο, ο Μεταξάς απευθύνθηκε προς τον Γεώργιο Γλίξμπουργκ: "-Ιδού, Μεγαλειότατε, ο στρατός σας, εις τον οποίον και μόνον πρέπει να στηρίζεσθε." Ο Βασιλιάς θυμόταν το μάθημά του. Και στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1941 συνεχάρη με ημερήσια διαταγή του την ΕΟΝ, η οποία "με πλήρη συνείδησιν της μεγάλης ημέρας, παρήλασεν ενώπιόν μου εις αρτίους σχηματισμούς και παρετάχθη κατά την δοξολογίαν με υπερηφάνειαν και κατανόησιν (...) Δια της τοιαύτης εμφανίσεώς της, ελάμπρυνε την ημέραν της Εθνικής μας Εορτής, αναπληρώσασα τον Στρατόν μας, όστις γενναίως μάχεται δια την τιμήν και Ελευθερίαν της Πατρίδος." Από τότε η σχολική παρέλαση συνδέθηκε απόλυτα με τη στρατιωτική, και η απουσία των μαθητών θεωρήθηκε αξιόποινη πράξη, ισοδύναμη με την παράβαση στρατιωτικού καθήκοντος. Η εμφυλιοπολεμική περίοδος δεν βελτίωσε φυσικά τις συνθήκες. Η δικτατορία δε χρειάστηκε να κάνει τίποτα περισσότερο απ' το να κοντύνει λίγο τα μαλλιά των αγοριών και να μακρύνει τις φούστες των κοριτσιών. Ηδη στην πρώτη παρέλαση της επταετίας, ο τότε "αντιπρόεδρος" Σπαντιδάκης δήλωνε πολύ ευχαριστημένος: "Είμαι άπολύτως ικανοποιημένος από την εν γένει εμφάνισιν των παρελασάντων τμημάτων (sic) της μαθητιώσης νεολαίας Θεσσαλονίκης. Κατεδείχθη, ότι οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί, ενστενισθέντες τας αρχάς της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου, δίδουν ιδιαιτέραν προσοχήν εις την εκπαίδευσιν και μόρφωσιν της μαθητιώσης νεολαίας, της οποία το φρόνημα και το ήθος είναι λίαν υψηλά σήμερα." Και οι κυβερνήσεις της μεταπόλίτευσης δεν διανοήθηκαν να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα των υποχρεωτικών μαθητικών παρελάσεων. Φρόντισαν μόνο να απαλύνουν τις ακρότητες του στρατιωτικού καθεστώτος και να προσαρμόσουν τον καταναγκασμό στα "δημοκρατικά ήθη". Αλλωστε και η Αριστερά που είχε απήχηση εκείνη την εποχή δεν ζήτησε ποτέ να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις. Απαίτησε μόνο να συμπεριληφθούν στους παρελαύνοντες και τα σωματεία των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης. Για μία και μόνο φορά ετέθη θέμα κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων ως αναχρονιστικού θεσμού, αλλά αμέσως η ιδέα απερρίφθη κατηγορηματικά. Ηταν τον Φεβρουάριο του 1984, όταν δημοσιεύθηκε η είδηση. Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα "Ειδήσεις" επιδοκίμασε την απόφαση: "Αξια για κάθε έπαινο η πρωτοβουλία του υπουργείου Παιδείας να θέσει τέρμα στις παρελάσεις των μαθητών. Το ολοκληρωτικής νοοτροπίας έθιμο της στρατιωτικοποίησης των νέων, ακόμα και των εξάχρονων παιδιών, με τη 'ζύγιση' και τη 'στοίχιση', με την 'κεφαλή δεξιά', με την απόδοση τιμών στον υπουργό, στο νομάρχη ή στο δεσπότη, δεν συναντάται στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Οχι πάντως στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Γιατί καλλιεργεί στη νεά γενιά ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας, τέτοια που ελάχιστα συμβάλλει στη διαμόρφωση ελεύθερων κι ανεξάρτητων συνειδήσεων." Η εφημερίδα καλά τα έλεγε. Μόνο που την ίδια μέρα, ο τότε υπουργός Παιδείας Απόστολος Κακλαμάνης έσπευδε να διαψεύσει την είδηση, δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι ούτε απόφαση ούτε καν παρόμοια σκέψη δεν υπήρχε. Από τότε κανείς υπουργός δεν διανοήθηκε να αναρωτηθεί για τη σχέση μιας στρατιωτικής επίδειξης με τη διαδικασία της εκπαίδευσης.


Θα μου πείτε τώρα, γιατί να επιμείνει κανείς τόσο για την κατάργηση της παρέλασης...Δεν αποτέλεσε δα και το μόνο στραβό της παιδείας μας έως σήμερα. Ούτε καν το σημαντικότερο...

Προσωπικά, δεν βρίσκω το θέμα τόσο απλό. Έχουμε συνηθίσει να μην κρίνουμε ότι βρίσκουμε έτοιμο...Να μην ανιχνεύουμε την προέλευση του και την σημειολογία που ενδεχομένως φέρει...

Δυστυχώς είναι δύσκολο να πηγαίνεις κόντρα στο status quo.

Θέλω να πιστεύω ότι κανείς σήμερα δεν θα θεωρούσε απαραίτητη 
την καθιέρωση μαθητικών παρελάσεων.

Τώρα που υφίστανται όμως άντε να τις καταργήσεις...

Στο βάθος...

Μια στιγμή

μέσα σε μια στιγμή...

όπου όλες οι ροές σταματούν...

τίποτα δεν εισέρχεται...

τίποτα δεν δραπετεύει...

μια στιγμή απαράλλαχτη...

με μάτια ανοιχτά ή κλειστά...



Have a nice weekend everybody...

Cruise me...

Street lights 

with a lucid stare...

a digital flickering
over the road's low pitch murmur...
lower than the day's
threshold of emotions

a bunch of them
are sleeping in the back seat...

the vastness of this highway
holds us not...
except for a brief scorching of the eyes
in transcendence...

the rear views are ablaze
with fireflies...
the indicators
have second thoughts
in every twist...

and you...
who might you really be...?
your misplaced trust
never leaves my side...
clad in what sleepers call repose...

come now...
we've got tickets to no man's land tonight...

I don't like mondays...

Εύχεται να ήσουν εδώ...
τυλιγμένος ένα σκοτάδι καλογυαλισμένο...
να της φορέσεις στο λαιμό χιλιόμετρα
ασπρόμαυρο σκουριασμένο φιλμ...

Με όλη την γνώση του τείχους
των ελεών και των ελαιών...
όπως απηχεί η γαλήνη,
την σελήνη...

Δεν θα κοιμηθεί...
χωρίς τις απορίες,
που ξεφεύγουν απ΄τα μισάνοιχτα σου χέρια...
απ' τον φόβο μήπως...
ο ύπνος αφήσει τις φράσεις σου μισές...

Η Δευτέρα γονάτισε ευλαβικά μπρος το ξημέρωμα...

Café

Πρωϊνό στο Saint Germain
τα βροχερά καφενεδάκια
με τις καρέκλες σε τετράδες
κοιτούν τους καλλιτέχνες δρόμους...

Χάλκινος αυτοσχεδιασμός
atonal διαδρομή σε όμορφες τζαμαρίες
κούπες art nouveau...κομψά καπέλα

Oμολογίες και σιωπές
κρεμασμένες από του drummer τα σκουπάκια
γλύφουν ρυθμικά τα τύμπανα..

Η κουβέντα μας σαν cinema
στην δική της ανώνυμη έρημο
ανοίγει την πόρτα του café
και χάνεται...

Κλείνει με νόημα το μάτι
στα πουλιά που υπερίπτανται...
γεμίζει το ρεζερβουάρ του Τhunderbird
σε ένα βενζινάδικο της Arizona
απ' ένα καταχτυπημένο κόκκινο ψυγείο...

Γλυκιά μου...
η φωνή σου ντυμένη στα παστέλ...
θυμίζει cookies και καφετιέρες που αχνίζουν υπομονετικά

τόσο εξαίσια φθαρτή

 U taste so good baby...

Yıldızlı Gece...

Ποιο λες να’ναι
το break even point
των παλιών λογαριασμών μας
που τριγυρνούν σαν θίασος

Στης Αθήνας την έναστρη νύχτα…

Ηθοποιοί…ντυμένοι φως…
ιδέες απομονωμένες
πολυτονικές αναμνήσεις
και δωδεκάφθογγες κραυγές...

Η επιτομή του ασύμμετρου όχλου...

Τα κρυμμένα spot
απελευθερώνουν τα κτίρια...

Στο νυν και αεί της ύλης
στο νυν και αεί...
του σαλεμένου, οξυγώνιου
νου του σκηνοθέτη...

που για λίγο...
ένα όστρακο χρόνου μόνο...
ταξιδεύει λαθραία...

στην Αθήνας την έναστρη νύχτα…

επειδή κάποτε ζήτησα μια τέτοια νύχτα ...
και ένα αγαπημένο χέρι την άπλωσε τρυφερά στον τοίχο μου...

Τα ανάποδα τετράδια - intro

όπου το Concorde πετά ακόμα...

εγώ μπορώ να παίξω Rachmaninoff...

και το σύμπαν συγχωρεί την βλακεία μας...

Η πρώτη μου σκέψη είναι συνήθως και η καλύτερη.

Ίσως γι' αυτό και όλα συνομωτούν στο να πεισθώ για το αντίθετο...

στο ανάποδο σύμπαν όμως αυτό είναι το μεγάλο μυστικό...

η αντι-ύλη είναι συνηθισμένη...

και η ύλη ένα σπάνιο ασταθές φαινόμενο...

εκεί βλέπεις με μάτια υπέρυθρα...

ή υπεριώδη...

το ορατό φως είναι η λεπτομέρεια...

η μικρή ασήμαντη περιοχή στην άκρη του φάσματος...

Το βιβλίο με τα ανάποδα τετράδια ξεκίνησε να γράφεται...

την στιγμή που το σύμπαν πέθαινε...

όχι δεν έπρεπε να πω “θα πεθάνει...” ή “θα...ξεκινήσει...”...

ο χρόνος είναι σχετικός...

έτσι λοιπόν έφτασε μέχρι εδώ...

αρχαίο από τις τόσες διαδρομές...

μα λαμπερό...

σαν νετρίνο...

έχοντας διαπεράσει όλη την ύλη και την αντι-ύλη του κόσμου...

την πυκνή άχλη των σκέψεων...

των επιθυμιών...

των λόγων...

θα δείτε και μόνοι σας...

και να θυμάστε...

δεν μπορώ να σας βοηθήσω να καταλάβετε...

εγώ δεν γράφω στο βιβλίο...

είμαι μόνο ο πλοηγός του...

μέχρι την πόρτα σας...

μέχρι εκεί...

Lou..

Περί ανέμων και υδάτων...(καθαρών...)





They say he didnt have an enemy
His was a greatness to behold
He was the last surviving progeny
The last one on this side of the world

He measured a half mile from tip to tail
Silver and black with powerful fins
They say he could split a mountain in two
Thats how we got the grand canyon

Last great american whale

Some say they saw him at the great lakes
Some say they saw him off of Florida
My mother said she saw him in chinatown
But you can't always trust your mother

Off the Carolinas the sun shines brightly in the day
The lighthouse glows ghostly there at night
The chief of a local tribe had killed a racist mayor's son
And had been on death row since 1958

The mayors kid was a rowdy pig
Spit on indians and lots worse
The old chief buried a hatchet in his head
Life compared to death for him seemed worse

The tribal brothers gathered in the lighthouse to sing
And tried to conjure up a storm or rain
The harbor parted, the great whale sprang full up
And caused a hugh tidal wave

The wave crushed the jail and freed the chief
The tribe let out a roar
The whites were drowned, the browns and reds set free
But sadly one thing more

Some local yokel member of the NRA
Kept a bazooka in his living room
And thinking he had the chief in his sight
Blew the whales brains out with a lead harpoon

Last great american whale

Well americans don't care for much of anything
Land and water the least
And animal life is low on the totem pole
With human life not worth more than infected yeast

Americans don't care too much for beauty
They'll shit in a river, dump battery acid in a stream
They'll watch dead rats wash up on the beach
And complain if they can't swim

They say things are done for the majority
Dont believe half of what you see and none of what you hear
Its like what my painter friend donald said to me
Stick a fork in their ass and turn them over, they're done...

Εμένα με κάλυψε...

Επιτέλους...

Note to self :

γράψε για,

-την Leni Riefenstahl...

-την ζωγραφιά που σου έδωσε ο Δημήτρης...

-τον Ε. Hopper...

-τον Van Gogh...

-τον Θεό (!)...

-τις πένες που μαζεύεις (μικροαστέ...)...

-την συζήτηση που κρυφάκουγες στα starbucks το μεσημέρι...

-τα ανάποδα τετράδια...(βλέπε contra λογαριασμούς...)...

-βάλε και κανά τραγούδι...!

Καλά....καλά μην κάνεις έτσι...

υπάρχει χρόνος...

πάρε το τραγουδάκι σου...



Υ.Γ. Σας είπα ότι βρέχει ???????

Μάνη...

"el camino...que no es el camino..."

O ουρανός ξεμουδιάζει
σε μια τρεμάμενη έκταση...

Εν μέσω άχρηστης πληροφορίας
ενσωματώνομαι στο τοπίο...

Μια αδράνεια νότια
δροσίζει την απάτητη γη...

"Γιατί όχι...επιστροφή...;"
"Γιατί όχι...άνεμος...;"

Απλουστεύεται ο χρόνος με παραδοχές,
δεν βρίσκεις ;

Κι οι χαρακιές
γίνoνται με ήχο χάρτινο...

σύριζα πλάγιο ήχο...

Δύο γραμμές ακόμα...

Μία.

Καμμία.

Take me there...

In thy liquid spires
I shall revolve

χτισμένος στη θεία σου χάρη
echo...

στοιχειό της ατελειώτης ώρας...

Ένα δίλεπτο που επαναλαμβάνεται...
η περιοδικότητα του κυματισμού,
αίσθηση από θυμίαμα
καμένο φως
διαλείπων...

Ψιθυρίζω
...
σπασμένα γεγονότα
μισοτελειωμένα μαγικά...

Υπέροχος
υπέροχα θλιμμένος...

Soundtrack to a mind dive...

From the distant past...



on to the middle - time...



and alas...here and now...




I've felt the ever fleeing
shudder of destiny
trading in my innocence
for an elusive glance
inside a miracle worker's eyes

And I've welcomed fear
with a trembling hand
and a nauseous spiral
scratching the walls
of my built-in memories

I've survived
only to be lost...

I became lost...
only so as to survive...

Δημόσιο çok zor bir problem...

Είμαι μεταπτυχιακός φοιτητής σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο που δεν προσφέρει (σχεδόν)

τίποτα...

γιατί (σχεδόν) κανείς δεν ενδιαφέρεται να πάρει...

Δουλεύω σε μια δημόσια επιχείρηση όπου δεν προσφέρω (σχεδόν)

τίποτα...

γιατί (σχεδόν) κανείς δεν ενδιαφέρεται να του δώσω...

η πλήρης εναρμόνιση προσφοράς και ζήτησης...

ή μήπως όχι...

στην επιφάνεια μόνο...

η εξίσωση δεν επιδέχεται ούτε καν προσεγγιστικές λύσεις...

ευτυχώς που υπάρχει αυτό το "σχεδόν"...

γιατί (σχεδόν) αρχίζω να πιστεύω πως οι αναπτήρες δεν είναι μόνο για να ανάβουν τσιγάρα...

Καλό Σ.Κ.

Με τρέλα...

Yağmur...

Σήμερα νιώθω σκουριασμένος...

διασπασμένος...

απροστάτευτος...

κλειδωμένος...

ξοδεμένος...

σαν ένα μεγάλο φυτό...

περιμένω ένα χάδι...

και κάτι να θολώσει λίγο τα μάτια μου...

όχι δάκρυα...

απλά...

περιμένω την βροχή...

Next station : "Point of no return..."

Απόγευμα
μια δυο σκέψεις
που μάζεψα χτες απ' τα σκουπίδια
έχουν τρυπώσει στο διπλανό κάθισμα

Η πόλη λουσμένη στο πορτοκαλί
ολοκαίνουριο χρώμα...
φρέσκο...
μόλις που το ετοίμασαν
από την άλλη άκρη του ορίζοντα

Κι εγώ τυφλός...
να νιώθω την θερμοκρασία του
στα μάγουλα μου...

Ο κόσμος μπαινοβγαίνει
από το σκοτάδι στο φως
στριμώχνω το πρόσωπο στο τζάμι
για να γελάνε οι απ' έξω
με την αστεία φάτσα
ενός αποδημητικού...

Αποφεύγω την κίνηση τώρα τελευταία...
μοιάζει με ελεύθερη κατάδυση
στων οδών το εκρηκτικό μίγμα
τέτοια ώρα οι ήχοι του καταλαγιάζουν
σαν πλημμύρα που μαζεύει δυνάμεις
πριν ξεχυθεί στο ανυποψίαστο τοπίο...

Απ' τα παράθυρα η γνώριμη μυρωδιά
της ασυνάρτητης πολιτείας
που στάζει απ' το έδαφος στο μέτωπο μου...
αφόρητη...
ανέλπιστα λυτρωτική...

Γίνεται κυτταρική μνήμη
κωδικοποιημένη κάποτε στο χτες
μετουσιώνεται στο αύριο
και συνεχίζει...

Η επόμενη στάση δική μου φίλε...