Silver Halide...

Ονειροθραύσματα...

Πρωϊνό...

Χαράματα...
περπατώ...
πάνω μου τα φώτα σβήνουν διαδοχικά...
σαν μια διαλανθάνουσα κατάφαση...

Στις πρώτη επαφή με τις ράγες...
με συνάντησε ένα μεταλλικό ξημέρωμα...
μια γεύση από ομίχλη...
και ο ήχος των δέντρων στην γραμμή του ορίζοντα...

Είχα καιρό να αγκαλιαστώ με τέτοια χρώματα...
με πρωινά που οι αποστάσεις τους,
μετριώνται με το τεμπέλικο άπλωμα των καλωδίων...
από πυλώνα σε πυλώνα...

Συννεφιασμένη μου επιστροφή...
μου μίλησε για σένα η χθεσινή ταινία...
με χέρια χαμογελαστά...
και ιδρωμένα πλάνα...

σε περίμενα...

Return is but a word...
a mere push on the browser's “back” button...
a head-on collision with time...
and its tracks...

in perpetuity...

Υ.Γ. Ευχαριστώ για την πρόσκληση Κυρία Με τα Παραμύθια...Ήταν όμορφα...

A vagabond night...

Πάμε μια βόλτα...?

Συνηθίζεται στα μέρη σας ακούω...

Φεύγω...

αλλά όχι για πολύ !

Πάω και εγώ βόρεια...

σας αφήνω για λίγο στην φροντίδα της μουσικής των Apoptygma...

μακάρι να σας πάει όντως εκεί που υπόσχεται...

για αύριο προσωπικά θα συμβιβαστώ με μια όμορφη βόλτα πάνω στην "500"...

στην ανοιχτή γραμμή...

Midnight in a perfect world...ξενύχτι μετά μουσικής...

Εκ των υστέρων ποίηση...
έφυγες και το δωμάτιο μύριζε νότες...
μια μοναχική "μι" έμεινε ανάγλυφη στα πρόσωπο σου...

Χτες το βράδυ χιόνισε φύλλα γύρω απ'τα κίτρινα φώτα...
έπεφταν απαλά πάνω στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα...
ζωές σε στάθμευση...

Η Κηφισίας φωτισμένη...

Πλήρης η δέηση
στον διάττοντα πρωταγωνιστή
ενός εξομολογούμενου πάθους...

Όπως ίσως τώρα...
όπως μάλλον ποτέ....

Όπως μόνος...
εκτός κι αν μαζί...

Σε αυτή την δέσμη δέσμιος...

Μεταμόρφωση.

In the wee small hours of the morning...

Τόσο απόκοσμη αυτή η πόλη έξω απ' το παράθυρο μου...

όταν η ώρα και τα beaufort βρίσκονται στην ίδια τάξη μεγέθους...

Επιστροφή στην Ανάφη...

Η επιστροφή στην Ανάφη...

περνά απ΄την οχλαγωγία των συναισθημάτων,

απ' τους δήμοσιους χώρους...

την -λες από απλή αντίθεση- γαλήνη των θαλάσσιων ματιών σου...

Κι όταν σηκώνω το πρόσωπο για να αντικρίσω το λευκό σου σύνολο...

να ζητήσω την ταξιδεμένη σου συμπαράσταση την ωκεάνια...

τεμπελιάζει των σχημάτων σου η ακολουθία...

καλύπτει την γυαλάδα της ένα μουντό συννεφοκαμμένο απομεσήμερο...

Τα αλληλογδαρσίματα απ' τα κατάρτια...

οι καμπανούλες που κλυδωνίζονται αιχμάλωτες στα σχοινιά...

όλα συνηχούν...

Χάνω τον δρόμο...

το σκιερό μονοπάτι προς την κρυμμένη νήσο...

Walking Distance...

Klafthmonos Sq.



Kotzia Sq.





Omonoia Sq.


P.S The city through cellphone eyes...

Silent Lucidity

"Hush now, don't u cry..
I'm standing next to u...
In silent lucidity..."

Να 'μαι πάλι εδώ...
Η ίδια κλίση στο σώμα,
σαν από φτερά...

Το τσιμένο σπαρμένο
με μικρά πλαστικά λουλούδια...

Η μυρωδιά τους κυλά τεμπέλικα
προς μια αόρατη θάλασσα...

Περιμένω υπομονετικά
να μαυρίσει ο καιρός
τα ασημένια βέλη...

Περιμένω...
με την μνήμη κάποιου άλλου
περασμένη σαν μενταγιόν στο λαιμό μου

Τα διπλά τζάμια φιλτράρουν
όλα τα δευτερεύοντα...

το ανάγλυφο της γης...
την μυστική γεωμετρία του ζώντος χώρου...
τις αγωνιώδεις προσπάθειες των μηχανών...

και την Νύχτα...

Τίποτα τώρα...

Μόνο η αντανάκλαση...

και το χέρι μου να κουράζει τις σελίδες...

A pending takeoff...

Μια απογείωση
που κάτι ξανθά αθώα βλέμματα
την παρακολουθούν με δέος...

Η καλημέρα σου με πετυχαίνει
πάντα μπροστά σ'ένα διάδρομο
μπροστά σε ατελείωτες δυνατότητες
αμέτρητους προορισμούς...

Ένας θρίαμβος είναι τελικά
η απογείωση και η καλημέρα
μοιράζονται τις ίδιες παραξενιές...

Κλωτσάνε ατίθασες στο φως
με όλο το πάθος της νύχτας
ή την απόγνωση της...

Μια σιλουέτα προορισμένη για ζωή εναέρια...

Μια λέξη αυθόρμητα εξατμιζόμενη...

Στάσιμο κύμα...

Μην αρχίζεις να γράφεις...
πιες μια γουλιά
θα είναι μακρύ το απόγευμα
μακρύ σαν πρόταση που αργεί να μπει τελεία
σαν μετέωρο κομμάτι λόγου
αποκλείεται όλο να το περπατήσεις μεμιάς...

Τι'ναι λοιπόν μια αναπνοή...
Αν όχι μια συστολή του χρόνου...
κομψά κεντημένη σαν μονόγραμμα
στο ύφασμα που ονομάζεις μέρα ή νύχτα
ανάλογα με την πλευρά της ψυχής που καθρεφτίζεται...

Μην αρχίσεις ακόμα να γράφεις...
άσε την διήγηση να τελειώσει
ανέπνευσε...
όσο ακόμα μπορείς να νοικιάζεις
κάτι τόσο πολύτιμο όσο ο χρόνος...

Jeff Buckley - Hallelujah...

Sometimes...only so much ought to be said...

unfortunately it rarely is...

And I who hold no belief in any cosmic God...

or any other kind for that matter...

return your whispers with a shivering spine...

and pay this least of tributes unto thee...


Υ.Γ.

Με την ελπίδα τα λόγια του Leonard και οι ψίθυροι του Jeff να τριγυρνούν παρέα τώρα στους ουρανούς της πόλης...καλό χάραμα σε όλους...καλή εβδομάδα !

Sofa Inc.

Ακούμπησα για λίγο
των νερών τα παραζαλισμένα όρια
corrigenta ενός ατελείωτου φθινοπώρου
και μιας κακομαθημένης άνοιξης
πουτάνας...

Σου επιτρέπω λοιπόν
άναψε πλατεία τα φώτα...
λάμψε...
ελέω της επερχόμενης αποστασίας μου...

Θα σε παρακολουθώ
κρυμμένος μπροστά στην τηλεόραση...

"η οργιάζουσα φύσις και η επί των απανταχού εγκαταλελειμμένων
αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της..."

έχει καλή ταινία απόψε...